Vanuit het project 100-100-100 krijg ik via de website opdrachten. Vanaf dag 1 was mijn opdracht om aan te geven hoeveel verpakkingen ik per dag open heb gemaakt. Op dag 1 was dat nul. Ik at mijn groente, aardappelen en nog wat left-overs. Het toetje kwam uit een pak dat al open was. Vandaag moest ik daar weer aan denken toen ik een bevroren vis pakte. Lang geleden gekocht. In ieder geval ver voor de start van mijn zero-plastic-expeditie.
Sinds dag 1 was er weinig tot geen plastic in mijn vuilnis beland en ik zag mijn eerste weegdag, woensdag, met vertrouwen tegemoet. Met het opmaken van mijn voorraad zou mijn persoonlijke afvalbult weer groeien. Ook de twee kilo plastic die ik op dag 1 gemeten had zit me niet lekker. Waarom door de gemeente laten scheiden in de nascheiding als ik het zelf ook kan? Ik heb een nieuw besluit genomen: Ik ga zelf mijn afval hergebruiken.
Daarom zet ik vandaag koers naar Agnes Bakker. Agnes had ik eerder ontmoet tijdens Eurosonic/Noorderslag waar ze aan het breien was voor een kleine woning in het aardbevingsgebied. Op die manier wil ze, samen met organisaties als Milieudefensie aantonen dat het isoleren van huizen leidt tot minder aardgasverbruik. Ik lees op haar website BreienmetAgnes dat ze ook met plastic breit. Prachtige dingen maakt ze daarvan. Van tablethouders tot lampenkappen. Ze reageert enthousiast op mijn vraag en tot mijn stomme verbazing woont ze ook nog bij mij om de hoek.
Als ik haar woning binnenkom vallen mij de enorme stapels breiwerken op die in vuilniszakken tegen de muur gestapeld staan. Allemaal het resultaat van haar oproep aan vrijwilligers uit de hele provincie om aan het breien te slaan. “In het begin was ik nog enthousiast als er een pakketje afgeleverd werd. Maar na verloop van tijd begon de paniek toe te slaan”, aldus Agnes.
Ze legt me uit hoe ik een plastic zak in repen moet knippen zodat er één lange sliert ontstaat. Het is maar één zak dus dat zet weinig zoden aan de dijk voor mijn twee kilo. Maar goed, het is een begin. Ik denk dat ik meer dan 25 jaar geleden voor het laatst gebreid heb maar ik pak de draad gelijk weer op. De pennen zijn dik en het plastic niet echt flexibel. Agnes drukt me op het hart om losjes te breien. Het gaat niet. Ik moet brute kracht gebruiken om de draad af te nemen of door te halen of hoe dat ook alweer mag heten. Maar allengs gaat het beter en merk ik dat breien meditatief werkt. Na een minuut of twintig (of misschien wel langer, want al babbelend met Agnes vliegt de tijd voorbij) is mijn plastic zak veranderd in een rechthoekig lapje. Een stropdas merkt ze bijdehand op. En ik zie het voor me. Binnenkort gaan we over het afvalbeleid praten in de raad. Ik ga me bezinnen of ik het aandurf mijn nieuwe stropdas als statement te gaan dragen.
