Van tevoren ben ik in mijn hoofd al door de winkel gelopen. De wekelijkse boodschappen bij mijn lokale grootgrutter zijn normaal een handeling die ik zonder veel nadenken doe. Deze week is het anders.
In gedachte loop ik het hekje door. Eerst langs de groente. Ik heb een abonnement op een lokale biologische groenteman die wekelijks mijn portie groente brengt. Vrijdag is deze goede man langsgekomen. Tot mijn schrik bedacht ik mij dat zijn gezonde waar afgeleverd wordt in een hard plastic krat. Dat mag dus niet. Tot ik mij bedenk dat ik het krat niet koop maar in bruikleen heb. Volgende week gaat deze weer mee terug. En de spelregel was: geen nieuw plastic kopen. Opgelucht kon ik mijn wekelijkse traktatie in ontvangst nemen want ook de groente en het fruit zijn in papieren zakken verpakt.
Bij de lokale supermarkt kan ik dus relatief vlot langs het eerste deel. Behalve dan dat ik nog wel tomaten op mijn zaterdagmenu heb. En daar stuit ik op mijn eerste morele dilemma. Want de enige tomaten die niet verpakt zijn, zijn niet-biologische tomaten. En laat nu net een ander principe van mij zijn dat ik liefst biologische producten eet. Het leven van een verantwoorde burger gaat niet over rozen.
Ik besluit de tomaten de tomaten te laten en door te schuifelen richting de koekjes. Hier had ik weinig vertrouwen in. Toch valt het mee. 90% van de koekjes kan ik links laten liggen, want strak verpakt in glimmend plastic. Ik vind echter ook koekjes in een kartonnen doosje. De inhoud wil ik niet ter plekke bekijken want een open pak terugleggen zonder te kopen dat kan ik mijn vertrouwde buurtwinkel niet aandoen. En het alsnog kopen druist in tegen mijn gelegenheidsregel. Door het pak licht te schudden kan ik niet anders concluderen dan dat er geen geheim plastic folie in het doosje zit.
Mijn dochter van acht is mee en zij is ook een scherpe scheidsrechter. Ze is op de hoogte van mijn plasticloze reis en keurt snel dingen af. In een muur van paaseitjes valt mijn blik op het enige plasticloze bakje eitjes: die van Tony’s Chocolonely. Godzijdank ook nog fairtrade zodat ik geruster adem kan halen. Bij de kassa blijkt mijn karretje een stuk leger dan op andere zaterdagen. Het meisje van de kassa moet lachen als ik haar vertel over mijn opdracht.
Dan maar naar de andere plaatselijke prijsknaller. In het verleden kocht ik daar wel eens pakken karnemelk zonder plastic dop. En ik wist ook dat ik daar mijn noten zelf kon scheppen. Ik kom bedrogen uit. De witte plastic doppen op de kartonnen pakken grijnzen me al van verre aan. En ook de zakken waar ik mijn pistachenootjes in kan scheppen blijken een gezellig plastic schermpje te hebben. Het raampje er publiekelijk uitscheuren zou de functionaliteit van het zakje niet ten goede komen. Gelukkig vind ik ook in een hoek van het schap een blik met noten. Dan maar die. Ik kies in deze winkel de niet biologische maar onverpakte tomaten en ga met een bijna lege kar de winkel uit. Mijn karnemelk heb ik nog steeds niet. En een ommelandse tocht naar de biologische winkel gaat me te ver. Dan maar een week geen karnemelk.