Lees hieronder de tekst van de volledige speech terug.
Toen ik werd benaderd om hier vannacht mee te doen, werd ik direct geconfronteerd met mijn eigen mazzel. Één van de eerste dingen die door mijn hoofd schoot was: “Oh, maandag heb ik wel een tentamen en één uur ’s nachts is wel heel erg laat.” Één van mijn eerst prioriteiten, als reflex haast, waren mijn eigen kansen. Één van mijn eerste gedachten was ik zelf.
Voor jullie staat namelijk een bevoorrecht man - met een huis, kleding, voeding. Met mensen tot wie hij zich kan wenden als het minder gaat. Een bevoorrecht man.
In zekere zin heb ik hier ook wat dingen voor gedaan, mijn “verdienste”. Ik werk, ben naar school gegaan en heb een warme jeugd gehad. Hierdoor werden mij kansen geboden - kansen die mij veelal komen aanwaaien en kansen die ik wel eens benut. Niet met haast, morgen zijn er tenslotte nieuwe kansen. Mijn leven kenmerkt zich door voorspoed, veiligheid, geborgenheid en thuiszijn. Dit maakt deze man bevoorrecht.
Ik heb deze jeugd, opleiding en kansen – de warmte, de voeding en het huis – grotendeels te danken aan dat ik binnen de grenzen van Nederland ben geboren. In de grote loterij van het leven ben ik tussen de juiste lijntjes geboren. Hetzelfde gold voor mijn ouders en hun ouders en hun ouders. En hierdoor maken ik, zij en waarschijnlijke de meeste van jullie aanspraak op een menselijke en volwaardige behandeling. Sterker nog, hierdoor hebben we het recht om onze voorspoed, welvaart en kansen te verdedigen ten koste van anderen. Onze rechten op een menselijke behandeling zijn groter, omdat we geboren zijn in Nederland. Onze rechten om het goed te hebben, zijn groter, omdat we het goed hebben.
Toch staan wij hier vandaag omdat we maar moeilijk kunnen geloven in de realiteit dat niet iedereen binnen deze lijntjes op de kaart deze voorspoed gunt aan de mensen van buiten deze lijntjes. Hun beleid heeft momenteel als doel zo min mogelijk mensen op te vangen, hulp is slechts een gunstig en gewenst bijeffect.
Veruit de meesten van ons zullen niet bewust zo denken, maar toch is dit wel samenvatting van de gedachtegang die achter ons beleid zit. Wij denken niet bewust zo, maar ons beleid is wel bewust zo. Het creëren van ellende, om een aanzuigende werking tegen te gaan is bewust beleid. Dit is collectief falen. Het is wij tegenover zij daar ver weg. Niemand vlucht voor de lol. Niemand laat alles achter, omdat ze wakker worden en toevallig even zin hebben in iets anders – een change of scenery.
Wij staan hier vandaag omdat we weten dat het niet zo makkelijk is. Wij weten dat mensen hier naartoe willen komen voor betere kansen – kansen die voor ons zo vanzelfsprekend zijn. Wij gunnen die mensen dezelfde kansen. Wij staan hier omdat we weten dat het niet om gelukszoekers gaat – omdat we weten dat ze zoeken naar veiligheid, hoop en ja, misschien als het mee zit ook geluk.
Wij gunnen die mensen hun veiligheid en hoop waar ze recht op hebben. Wij zijn namelijk ook mensen. Wij zijn rechtvaardig, wij zijn solidair, wij zijn empathisch. In Nederland staat niemand alleen en heeft iedereen recht op volwaardige menselijkheid. Dit is hoe wij onze buren benaderen, dit is ons beleid binnen onze landsgrenzen. Waarom wij wel en zij niet?
Dit geluid moeten we laten blijven horen. Van de oproepen die al jaren klinken, tot nu en tot dat wij als land eindelijk onze menselijke waarden van solidariteit en empathie gaan uitdragen.
We kunnen als land de keuze maken om dat geluid over de hele wereld te laten horen. Dat begint bij de realisatie dat wij, hier in Nederland, hier in Europa, niet zo ver naar geluk hoeven te zoeken, omdat wij in de regel mazzel hebben. Niet omdat we beter zijn, of omdat we iets beter kunnen, maar puur omdat we mazzel hebben beperkt onze zoektocht zich vaak tot vlak voorbij de voordeur. Mensen zoeken naar hoop, hoop op een gelukkig leven. Alle mensen. Alleen waar wij het geluk op ons afgeworpen krijgen, krijgen anderen ellende, rampen, geweld en oorlog op zich geworpen. Je zoekt niet naar dat waar je mee geboren wordt, maar dat geeft ons niet het recht anderen deze zoektocht wel kwalijk te nemen.
Solidariteit is niet kleuren binnen de lijntjes – maar juist daarbuiten. Een menselijke behandeling is een mensenrecht voor alle mensen. Voor jou, voor mij, voor je buren. Voor je buren dichtbij en voor je buren heel ver weg. Het wordt tijd dat we deze normen vertalen in beleid. Een beleid waar hulp aan kwetsbaren, solidariteit en empathie de boventoon voert. Het kan als wij het willen. Het is tijd voor politieke durf en politieke wil.
Het is tijd voor menselijkheid. Het is tijd voor een humaan vluchtelingenbeleid.