Het eerste half jaar van de nieuwe gemeente Groningen zit er op. Nu het zomerreces is aangebroken maakt Hans Sietsma de eerste voorzichtige balans op:
Op de valreep vorig jaar sneuvelden twee plannen voor grote projecten in de voormalige gemeente Haren. De emoties liepen hoog op in de raad. De angst dat Groningen straks zijn wil zou opleggen, de tegenstrijdige belangen, beledigde trots bij het college, de wil om snel wat te regelen voor het onderwijs, de wens om op de valreep nog een hoop geld te verdienen, boze bewoners die verkeerschaos vreesden en andere boze bewoners die een kolos in hun achtertuin vreesden, het liep allemaal door elkaar.
De verhuizing van de snel groeiende Brinkschool werd uiteindelijk op de lange baan geschoven. Het plan voor een nieuw appartementengebouw op de plek van het oude gemeentehuis in het dorpscentrum werd door de raad zo aangepast dat het voor de bouwer geen haalbaar project meer was. Dus haalde de provincie een streep door die wijziging, want domme besluiten, dat kan natuurlijk niet.
Je houdt je hart vast
Velen hielden vorig jaar hun hart vast. Vanwege de herindeling zou Haren de regie moeten overlaten aan de nieuwe gemeente Groningen. Zou de Brinkschool dan moeten voldoen aan de (geruchten!) magere richtlijnen van Groningen en geen nieuw gebouw krijgen? Zou Groningen gewoon (geruchten!) het door de raad afgewezen plan voor het gebouw aan het Raadhuisplein centrum alsnog doordrukken?
Trouwens, sowieso zou Groningen bij wijze van spreken klaar staan met de motorzaag om ons mooie Haren van zijn groen te ontdoen. Toch? En de woonlasten zouden fors omhoog gaan. Toch? En dat de gemeentewerf - milieustraat en uitvalsbasis van de groenbeheerders - een wijkpost zou worden? Eerst zien dan geloven. En de afstand tot burgemeester en wethouders zou vast enorm groot worden, zo groot dat je niks meer te vertellen hebt. Dus graag die besluiten over de Brinkschool en het Raadhuisplein nog even zelf nemen. Maar de emoties zaten in de weg.