Degrowth is niet hetzelfde als krimp, het gaat echt om een andere kijk op economie. Een economie die meer gebaseerd is op recycling en het sluiten van kringlopen. Je zou degrowth ook kunnen zien als het ‘volwassen’ worden van onze manier van produceren en consumeren, binnen duurzaamheidsgrenzen en gebaseerd op internationale solidariteit.
In het debat over degrowth gooiden onlangs Paul Schenderling en Matthias Olthaar een spreekwoordelijke steen in de vijver. In hun essay in het dagblad Trouw opperen zij dat economische groei zowel theoretisch als in de praktijk altijd tot een groter beslag op de hulpbronnen van de aarde leidt. Ook de belofte van groene groei wordt door hen ontmaskerd: slimme technieken zijn efficiënter, maar leiden tevens tot een groter gebruik in plaats van minder gebruik van hulpbronnen. Bovendien gaat groei ook steeds samen met een groei van de arbeidsproductiviteit, waardoor een groot deel van de werknemers inmiddels leidt aan burn-out-klachten. Groei leidt dus niet alleen tot uitbuiting van de aarde, maar ook van mensen. En vooral van mensen buiten de eigen landsgrenzen! Alleen een brede ‘ontgroeiing’ van onderop kan de planeet en daarmee ook de mensheid redden.
We willen het gesprek over degrowth niet in louter ideologische zin gaan voeren, maar vooral ook praktisch. Wat zijn de consequenties van het loslaten van het uitgangspunt van groei? Wat betekent dit concreet voor onze economie en onze samenleving? Schenderling zal ook het conceptprogramma van GroenLinks Groningen doorlichten vanuit het perspectief van degrowth. Aan de hand van prikkelende stellingen zal hij daarna in gesprek gaan met de deelnemers.